Κυριακή 22 Απριλίου 2018

Μετά από εξήμισι χρόνια...

...επανέρχομαι στο blogging. Για ποιο λόγο; Γιατί το facebook που μας ρούφηξε όλους, έχει πολύ φασαρία, πολύ θόρυβο, κατάντησε κουραστικό και φθορά σκέτη. Όχι ότι θα το κόψω βέβαια, είναι τρελός εθισμός, αλλά κάπως πιο σοβαρά θα γράφω εδώ μέσα για τους λίγους και εκλεκτούς που θεωρώ τεκμηριωμένα πιστούς υπηκόους του Πριγκιπάτου, του Μηρυκασμού και του Πριγκιπικού Μας Ναρκισσισμού αυτού καθ' αυτού.

Είναι και οι καιροί δύσκολοι, καθώς η ενασχόληση με την Πολιτική και η κόντρα που αυτή αναπόφευκτα συνεπάγεται, αντί να οδηγήσει όπως όπως πριν, σε δυό μπύρες παραπάνω και να καταλήξει στον χαβαλέ, χαλάει φιλίες και καταστρέφει υπολήψεις, ξεβρακώνει ανηλεώς και γκρεμίζει εικόνες και "είδωλα". Άτομα που είχες σε ιδιαίτερη υπόληψη με κάποια χαρακτηριστικά που το Πριγκιπάτο είχε σε υψηλή εκτίμηση, αποδεικνύονται μικροί. μικρότατοι και οικειοθελώς κατευθυνόμενοι κολαούζοι, μέγιστοι σκεπτικιστές κατρακύλησαν να καταπίνουν αμάσητη και να αναπαράγουν κάθε παπαριά του Μουρούτη και σπουδαίοι αμφισβητίες αντικατέστησαν ελαφρά τη καρδία, το επιχείρημα με την ατάκα σαν τα χρυσάβγουλα και τις θεούσες θείτσες.

Το δολοφονικό δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου κατάφεραν να βγάλουν στην επιφάνεια το συλλογικό πουλί της χούντας, γέννημα θρέμμα της μετεμφυλιοπολεμικής κοινωνίας που ποτέ δεν απαλλάχτηκε από την πολιτική ηγεμονία των ξεπλυθέντων χιτών και ταγματασφαλιτών, των μαυραγοριτών και των χιλίων οικογενειών που ξεκοκάλισαν το Σχέδιο Μάρσαλ για να γίνουν οι εκατό οικογένειες που ξέσκισαν (και ξεσκίζουν) τη σημερινή Ελλάδα. Γι αυτό βέβαια δεν μπορούν να μπουν στη στενή, αλλά τουλάχιστον, ας μπούνε κάποια μέρα στις πιο μαύρες σελίδες της Ιστορίας. Ούτε βέβαια για τις χοντρές τους αρπαχτές θα δουν τα κάγκελα για τους λεβέντες από μέσα μια και η Ελληνική Δικαιοσύνη έχει καταντήσει το μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο ανέκδοτο.

Δεν έχει σημασία τι δηλώνεις ή τι ψηφίζεις, η χουντική προπαγάνδα που βίωσε η γενιά μου στο σχολείο έπιασε τόπο σε πολλούς. Απ' το '73 και μετά η πολίτικαλ κορρέκτενς δεν την άφηνε να εκφραστεί κι ήρθε αυτό το καταστροφικό δίδυμο για να την ξεμαντρώσει και να την αμολήσει ν' απλωθεί σαν τεράστια πετρελαιοκηλίδα που σπέρνει τον όλεθρο στο πέρασμά της. Με τρομάζει ώρες-ώρες, το πόσο απροκάλυπτα το "η χούντα έκανε δρόμους" ή το "κοιμόμαστε μ' ανοιχτά παράθυρα" πληκτρολογείται και η ανακούφιση με την οποία το "λαθρομετανάστης" αντικαθιστά το "πρόσφυγας".

Πάνω σ' αυτό πατάνε και το 99% των Μέσων Μαζικής τέως Ενημέρωσης και νυν Εξαχρείωσης που έχουν στήσει, με μεθόδους που ο Paul Joseph Goebbels φαίνεται γατάκι, μια εικονική πραγματικότητα μαυρίλας, καταστροφής και ασύλληπτης ψευδολογίας στην οποία ο γάιδαρος πετάει και βομβαρδίζει με ναπάλμ αν γι αυτό μπορεί να κατηγορηθεί ο σύριζας. Αν όχι, φταίει ο σύριζας που ο γάιδαρος είναι ψωριάρης κι ανίκανος για την παραμικρή πτήση. Μαζί με τη Δικαιοσύνη και τη Βρωμερή και Τρισάθλια Συμμορία με τα μαύρα τα ριχτά που ακούει στο όνομα "Εκκλησία" αποτελούν τους  γενίτσαρους των εκατό οικογενειών που λέγαμε παραπάνω και συνεχίζουν να κατέχουν την Εξουσία αλλά από ένα "ατύχημα" απώλεσαν την Κυβέρνηση. Το γιατί η Κυβέρνηση αδυνατεί να πάρει και την Εξουσία, σε επόμενη οργίλη και ουδόλως δακρύβρεχτη ανάρτηση μια και οι μαλακίες εδώ πληρώνονται, κυρίως αι παλιότεραι τοιαύται. 

Ο Πρίγκηψ ήταν και παραμένει φιλοευρωπαϊστής αλλά, ειλικρινά δεν περίμενε, ότι η σημερινή χειρότερη Ευρώπη θα μπορούσε να είναι η χειρότερη δυνατή Ευρώπη, αρχίζοντας απ' το παντελώς άχρηστο και πανηλίθιο ιερατείο των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης μέχρι την ακροδεξιό βίαιο
tête-à-queue της λαλημένης απ' τη λιτότητα ευρωπλέμπας. Από όπου να τη δεις τη σημερινή Ευρώπη, από τη διατεταγμένη από τις οικονομικές ελίτ οικονομική πολιτική με εικονικά νούμερα που καταργεί εκλογές και πολιτεύματα μέχρι την ανύπαρκτη έως εντελώς φαρσοκωμωδία (μέχρι δακρύων αν δεν ήταν υπερβολικά επικίνδυνη) εξωτερική πολιτική, σε πιάνει μια θλίψη ανείπωτη αν είσαι φιλοευρωπαϊστής. Και ένα σαρδόνιο χαμόγελο αν είσαι αντιευρωπαϊστής, καθώς περιμένεις να διαλυθεί οσονούπω στα εξ ων συνετέθη, χωρίς να χρειαστεί να κουνήσεις το δαχτυλάκι σου. Διορθώνεται αυτό το απαίσιο κατασκεύασμα; Θέλει γκρέμισμα και ξαναχτίσιμο απ' την αρχή με νέα υλικά; Τις οίδεν; Ένα είναι το σίγουρο: Με μερεμέτια δε γίνεται τίποτα, τζάμπα θα πάνε τα μεροκάματα.

Βαρέθηκα, πάω να μπω φουμπου για ολίγην από ξεκατίνιασμα και τα ματαλέμε συντόμως!